Μια πολύ όμορφη πεζοπορία με εναλλαγή πολλών διαφορετικών πεδίων πραγματοποίησε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη, 29-10-2023, στην περιοχή της Μιλάτου.
ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΜΑΛΛΙΑΡΗ
Ξεκινάμε λοιπόν από τον οικισμό Νοφαλιά στα 508 μέτρα υψόμετρο, όπου φτάνουμε με μικρό λεωφορείο. Κατηφορίζουμε από πλατύ καλοφτιαγμένο καλντερίμι, που όμως θέλει ένα καλό καθάρισμα και μια συντήρηση. Σύντομα βυθιζόμαστε στο φαράγγι του Μαλλιάρη (κάτω απ’ τα χωριά Περονίδες, Αδράβαστο και Σούβλο) και τα ξερά απ’ την παρατεταμένη ανομβρία χόρτα σπάνε κρατσανιστά κάτω απ’ τα παπούτσια μας. Το φαράγγι είναι άγριο και δασωμένο εδώ στην αρχή του και μας αναγκάζει να ψάχνουμε για το καλύτερο δυνατό πέρασμα, κάτω από πρίνα, σχοίνα κι αντραμιθιές, όπου συνεχώς πέφτει το σύνθημα: ‘σύρμα!’, ‘πόρτα!’, καθώς ανοίγουμε και κλείνουμε συνεχώς αυτοσχέδιους φράχτες των βοσκών! Γρήγορα όμως ο χώρος απλώνει κι εξελίσσεται σε ρεματιά με μεγάλες πέτρες, που δυσχεραίνουν κάπως το βάδισμά μας.
Ως εδώ, αν και όμορφο, μοιάζει με πολλά άλλα φαράγγια, που έχουμε δει. Τις εκπλήξεις μας τις φυλάει για το τέλος, όταν αρχίζει να γίνεται hard rock: Κάθετα, εντυπωσιακά, γεμάτα κόκκινα νερά τοιχώματα, όπου φωλιάζουν άγρια πετούμενα, που στριφογυρίζουν κατά δεκάδες κράζοντας από πάνω μας, πέτρες διαβρωμένες απ’ το νερό και τον αέρα, σε διάφορα χρώματα και σχέδια, και σπήλαια -πολλά κι εντυπωσιακά σπήλαια- που ξετρελαίνουν τον Γάλλο φίλο μας, τον Jose, σπηλαιολόγο που μένει στη Σητεία τα τελευταία χρόνια. Προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε με χειρονομίες και τον αυτόματο μεταφραστή, πώς σχηματίστηκαν όλα αυτά. Τελικά μας έστειλε υλικό κι όποιος ενδιαφέρεται θα το βρει στο blog μας! Όλ’ αυτά είχαν εξάψει βέβαια και τη φαντασία των προγόνων μας και δημιούργησαν τον θρύλο, ότι εδώ, σ’ αυτές τις εσοχές του βράχου, πάτησε το άλογο του Χριστού και ονόμασαν την περιοχή Χριστοπατήματα, στο σημείο που ο Μαλλιάρης ενώνεται με το διπλανό ρέμα του Ανεμαλλιάρη, στο πιο εντυπωσιακό τμήμα της διαδρομής.
ΣΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΜΙΛΑΤΟΥ
Η έξοδος του φαραγγιού μας οδηγεί στην ακτή. Ο ορίζοντας μας ανοίγει. Το γαλάζιο θάλασσας και ουρανού και το φρέσκο βοριαδάκι μας αναζωογονούν. Άλλα χρώματα εδώ, άλλες εικόνες. Όμορφες ακτές, ασυνήθιστα ήρεμες σήμερα. Ένα κοπάδι πρόβατα, που τρέχουν κουδουνίζοντας στο πέρασμά μας, πετρόκτιστες αγροικίες -άλλες ερειπωμένες, άλλες εν μέρει ανακαινισμένες-, κατασκευές για την συλλογή νερού τόσο σπάνιου και απαραίτητου στην περιοχή: στέρνες και πηγάδια, ολόξερα τώρα πια, κάποια μοναχικά αλμυρίκια, μικρές παραλίες ανάμεσα στα βράχια. Κάποτε το περπάτημά μας στον χωματόδρομο δίπλα στη θάλασσα τελειώνει. Ήρθε η ώρα ν’ ανηφορίσουμε από τις ‘τρεις σκάλες’. Πρόκειται για περάσματα με ανεβοκατεβάσματα ανάμεσα στους βραχώδεις παραλιακούς όγκους, που απαιτούν σίγουρα την προσοχή μας, αλλά προσφέρουν καταπληκτική θέα στο απέραντο γαλάζιο. Στο τελευταίο πέρασμα θ’ αντικρίσουμε μπροστά μας, στο βάθος του ορίζοντα, το τουριστικό θέρετρο της Μιλάτου, τον τερματισμό μας.
Όμως οι εκπλήξεις δεν τελείωσαν ακόμα: στο τέλος του μονοπατιού το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου και η παρακείμενη μεγάλη σπηλιά, γνωστή από τα γυρίσματα της σειράς «Καρτ Ποστάλ», αποτελούν μια ακόμα δυνατή εμπειρία, το μικρό στενό φιορδ λίγο πιο πέρα και οι εγκαταλελειμμένοι ξύλινοι σκελετοί παλιών καϊκιών γίνονται κάδρο για τις φωτογραφίες μας.
Αφήνουμε λίγο ελεύθερο χρόνο για μπάνιο ή ένα ελαφρύ γεύμα στο παραθαλάσσιο χωριό κι έπειτα επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο για τον γυρισμό. Συνολικά περπατήσαμε γύρω στα 14 χλμ, με κατωφερή υψομετρική διαφορά γύρω στα 550 μέτρα, σε 6 ώρες με τις στάσεις. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον έμπειρο οδηγό μας, δεινό ορειβάτη και καλό γνώστη της περιοχής, Βαγγέλη Τσιχλή, για την τέλεια οργάνωση και εκτέλεση αυτής της όμορφης πεζοπορίας.
Το βίντεο της πεζοπορίας μας: Νοφαλιάς-Φαράγγι Ανεμαλλιάρη-Μίλατος
